Op 01-10-2024 is Maxie-king overleden

Allerliefste Maxie-king,

Mijn soulmaatje.
Mijn langste levenspartner.
Mijn allesssie, al 37 jaar en nu ben je er niet meer.
Hoe dan Maxie, hoe moet ik verder zonder jouw steun?
Zonder jouw spirit, om altijd maar weer de zonnige kant te zien van de wereld om je heen.
Problemen bagatelliseren en genieten van het moois, dat deed je, tot het allerlaatste moment.
37 jaar was je mijn grootste voorbeeld.
Na elk dal galloppeerde je volle vaart weer de berg op.
Je liet mij zien dat je met wilskracht alles kunt bereiken en intens het leven kan omarmen.
Je keek me dan aan, met je allermooiste grote ogen, die wijze, liefdevolle ogen, die mij de weg wezen.
En eigenlijk Maxie-king, ben jij degene geweest die de Achtste hemel liet ontstaan.
Je liet mij mijn hart volgen, je wees me de weg en begeleidde me en liet me volhouden.

Och Maxie toch, wat hebben we onbeschrijfelijk veel meegemaakt he?
Zo’n intens leven samen, met zoveel hobbels, maar ook zoveel prachtige momenten.
En alle momenten in intense liefde.
Een band tussen twee zielen, die zeldzaam was.
100 procent vertrouwend op elkaar, met een communicatie zo verfijnd, waar geen woorden voor nodig waren om elk detail van elkaar te weten.

Als ik ooit de rust kan vinden liefste vriend, ga ik ons verhaal misschien eens opschrijven…

Onze laatste weken waren nog intenser dan intens geworden.
Ik maakte me zo’n zorgen om je, maar als altijd bleef je de problemen bagatelliseren.
Je bleef de zonnige kant zien, ondanks dat één oogje het opgaf van binnenuit.
Na alles wat je hebt meegemaakt Maxie, dat juist jouw allermooiste ogen je fataal konden worden…

Ik wist dat je niet meer operabel was door je leeftijd.
Twee jaar geleden kon je tijdens een gebitsbehandeling de lichte sedatie amper aan.
Ik wist dus dat ik voor jou in het ergste geval moest gaan besluiten Maxie-king…
En dat gebeurde maandagavond.
Het kon niet meer he Maxie…

Zoals ik wist dat jij wilde hebben we nog alles uit de dinsdag gehaald.
Je hebt nog heerlijk lopen grazen, je slobber gegeten en vooral, veel knuffels gekregen van me, in combinatie met een stukje brood, jouw favoriete snack.
Aan het einde van de middag zijn we samen in de tuin gaan zitten.
Je bleef me dapper liefkozend aankijken met je ene oogje, dankbaar smakkend op je stukjes brood, terwijl ik stikte van verdriet, maar ook ergens me mee liet gaan in jouw nu.
En zo ging je heen…

Het voelt nu onmogelijk Maxie, maar ik weet, straks voel ik je kracht weer.
Mijn hart is nu te gebroken, maar
ergens ga je er weer zijn.
Jouw prachtige dappere zijn laat me doorgaan.
Voor de dieren, voor jou.

Ik beloof je goed op je vriendinnen Summer en Jessie te passen, die je ook vreselijk missen.

Ik hoop dat je bij mijn papa bent, bij je grote liefde Sandy en alle andere dieren…
Tot ooit liefste Maxie-king…
Rust zacht…

Het verhaal van Max:

Mijn chronisch zieke pony Max.

Hij is inmiddels rond de 30 en heeft vanaf zijn 10e jaar chronische hoefbevangenheid, mede veroorzaakt door de ziekte van Cushing.

Max krijgt al lange tijd medische behandeling en ik begeleid hem met homeopathische middelen en medicatie,waardoor hij nog steeds vrolijk door het leven kan huppelen.

Max heeft ook speciale schoentjes.
Als hij last heeft van zijn voetjes, kan hij daardoor heerlijk verder wandelen.
Al meerdere malen keek hij de dood in de ogen,maar zeldzaam sterke,levenslustige Max wil maar één ding,genieten van ‘t leven.
Zeldzaam mooi om te zien!

Inmiddels is hij extra gelukkig,met zijn lieve dinnetje Suzy’s Summer naast zijn zij.
Genot om te zien,de tortelduifjes.

***