7 augustus 2022 is mijn kleine grote liefde Tinus overleden.
Ik kon er niet eerder over schrijven, maar Tinus verdient als geen ander een ode.
Een ode aan een zeldzaam lief, klein ventje, met een groot hart vol liefde en dankbaarheid.

Liefste Tinus,

ik wist dat dit moment ging komen, maar hoe dan Tinus, hoe moet ik verder zonder jou?
Je hebt mij zoveel geleerd, zoveel gegeven…
Ik weet hoe je hebt genoten, elke dag liet je mijn hart dansen, ik weet dat ik daar aan terug moet denken, maar ik mis je zo.
Ik mis je zo vreselijk…

Ruim 10 jaar geleden kwam je in mijn leven.
Een hoopje ellende was je.
Je was in het asiel terecht gekomen als zwerver.
Je had heftige suikerziekte, maar ook chronische niesziekte en nog allerlei kwaaltjes.
Ik mocht met je gaan dokteren en daarna zou je herplaatst worden.
Je was mijn eerste suikerpatient, maar ik nam mijn werk bloedserieus.
Bizar genoeg bloeide je snel op, je sterkte aan en binnen een maand was je geen suikerpatient meer.
Ik was zo trots op je!
Én, ik wist het zeker, je was thuis bij mij.
Je hoefde nergens anders meer heen, nooit meer.

Vanaf de eerste dag stal je mijn hart.
Je overgevoeligheid, je empathische vermogen en je integere, zachte karakter was om van te smelten.
Dag in dag uit wilde je lekkere buikmassage krijgen, spinnend likte je dan mijn arm af.
Dag in dag uit wilde je het liefst naast mij slapen ‘s nachts, maar alleen maar als ik het je vroeg.
Je durfde nooit zo ‘brutaal’ te zijn om ongevraagd mee te gaan.
Dus vroeg ik je altijd…
Je lag dan in mijn zij, doodstil, om mij niet te storen, alleen zacht spinnend.
Altijd ging ik je buikje nog kriebelen, waardoor je heerlijk languit ging op je rug.
Tien jaar lang brachten wij zo de nacht door.
Wat was het elke nacht een feestje lieve vriendje…

Maar ook elke dag was een feestje met je.
Voorheen had je eerst een maatje aan patientje Banjer.
Na zijn sterven bleef je nog lange tijd elke dag zijn grafje bezoeken.
Daarna kreeg je een prachtige relatie met mijn soulmaatje Robijntje.
Later werd het een driehoeksverhouding toen Cinderella bij ons kwam wonen.
Het was heerlijk om te zien hoe jij beide dames probeerde te plezieren, zonder één van hen te passeren.
Daarvoor moest je regelmatig improviseren, maar dat deed je geweldig.
Maar één voor één stierven zij en een tijdje was je verdrietig.
En toch pakte je de draad weer op, werd je vrienden met patient Moessie en kon je weer genieten.
Hoewel je lijfje langzaam aan aftakelde.
Je zware verleden ging zijn tol eisen.

Vorig jaar heb je nog een oogoperatie ondergaan, waar je van opknapte, maar duidelijk zichtbaar werd je een oud mannetje.
Ik deed er alles aan je te helpen en dankbaar liet je alles toe.
Je wilde alles uit je leven halen.

De laatste tijd ging je elke dag mee met de uitloopronde rond lunchtijd.
Je genoot van de aandacht, je snack en het heerlijke weer.
Alleen de laatste dagen ging het steeds moeizamer.
Zaterdag ging het mis en verdween de energie uit je lijfje.
Je vocht ervoor om nog even te genieten en ik probeerde mee te genieten.
Een laatste keer droeg ik je mee naar de snackbar, een laatste keer naar je favoriete plekje in de tuin (filmpje).
Daarna stortte je in.
Ik moest je loslaten en jij mij vriendje, zelfs letterlijk.
Met je nageltjes hield je op mijn schouder mijn pyama vast.
De schouder waar jij zo graag op reisde.
In mijn armen stierf je, op naar je laatste reis…

Dag liefste Tinusje,
dag grote liefde, tot ooit.

 

Het verhaal van Tinus:

sinds 2013 bewoner van de Achtste Hemel 

Tinus kwam naar de Achtste Hemel voor tijdelijke opvang. Hij kwam met een behoorlijk gevuld rugzakje. Daarin zat heftige suikerziekte, chronische niesziekte en chronisch ontstoken oogjes. 

Het lieve kereltje liet alle verzorging toe die hij nodig had: dagelijkse check en prikken voor de suikerziekte, extra medicatie en vitamines. Soms lag hij heel stil op de deurmat en Hanna vreesde het ergste.

Maar na een maand intensieve liefdevolle zorg, bleek Tinus suikerziekte vrij. En na een jaar bleek Tinus een vrolijke lieve, gezonde clown die altijd in is voor een grap, liefde en blijdschap. Hij hielp op zijn manier mee met het verzorgen van de diertjes, inclusief de honden uitlaat. Zelfs zijn niesziekte leek verdwenen. 

Hij kwam als tijdelijke gast, maar verruilde zijn logeer status voor die van een vaste bewoner. Een bewoner die de hoop geeft dat alles mogelijk is, in een juiste omgeving en met voldoende liefde.

En hoe het verder ging met Tinus

Tinus heeft regelmatig ontstoken oortjes en oogjes, maar daar wordt hij voor behandeld. Hij is nog steeds suikerziekte vrij. Overdag geniet hij van bankhangen en elke nacht slaapt Tinus heerlijk in Hanna’s armen. (14-06-2020)