Update 04-07-2020 Afscheid van Snooty

Lieve Snooty,

Ik wist bij jullie aankomst vorig jaar dat het genot met jullie heel tijdelijk zou zijn. Jullie lieve mama, mevrouw S. moest jou en je broer en maatje loslaten in verband met haar vreselijke ziekte. Op jullie 20e moesten jullie na al die jaren verhuizen. Jullie vertrouwde, rustige omgeving verlaten en jullie geliefde mama missen. Ik zie jullie angst nog voor me, het was vreselijk. Voor jullie én voor mevrouw S. Maar jullie vonden je draai. Vooral jij ontdekte vrij snel dat ik ok was en keurde mijn schoot goed genoeg voor je laatste tijd. De grote groep katten was niets voor jullie, duidelijk gaven jullie voorkeur aan jullie eigen verblijf met eigen uitloop in huis. Leuke bijkomstigheid vond jij mijn toilet bezoekjes, in jullie hal. Zodra je me zag kwam je spinnend bij me en kroop je op schoot. In geen tijden heb ik zo lang op het toilet gezeten Snooty.

Ik genoot van jullie, in het bijzonder van onze momenten lieve schat. Je was zo aandoenlijk lief en zacht én dankbaar. Alsof je iedere keer aan gaf dat je blij was met mij als alternatief van jullie beschermde leven. Mevrouw S maakte zich in het begin zo’n zorgen, maar nadat ze de eerste foto’s ontving van jou en mij kon ze jullie loslaten. Althans, vrede zoeken met haar en jullie lot. Het leek alsof dat jullie ook hielp…

Onlangs kreeg je een dikke kaak, na wikken en wegen toch besloten je te laten helpen aan je ontstoken kiezen. Maar het noodlot sloeg toe, er kwam een kwaadaardige tumor tevoorschijn. Onze laatste dagen samen begonnen, zo ook met je broer Pookie. Gek genoeg namen jullie aan het einde steeds meer afstand. Daarentegen kwam je steeds dichter bij mij. Elke seconde wilde je gebruiken om te kroelen. Vaak ging ik speciaal voor jou in de nacht nog even naar het toilet, gewoon om op de dichte bril samen met jou op schoot te genieten van elkaar. Het afscheid kwam eraan, dat wisten we allebei. Jij zou voor altijd bij je echte mama op schoot kunnen zitten.

Soms zag ik het afscheid tussen ons voor me, jij op mijn schoot, spinnend en langzaam overgaan naar de andere hemel, waar mevrouw S. je op zou wachten. Maar het liep zo anders lieve Snooty.

De dag van het afscheid was aangebroken. Je had zo gevochten voor je leven, om zo gelukkig mogelijk te blijven, maar de tumor liet mij beslissen. Zo moeilijk lieve Snooty… Die bewuste ochtend kon je zelfs je vloeibare eten niet meer nuttigen. Je wilde zo graag, maar bij elke hap begon je tumor in je bekje te bloeden. Het kon niet meer, ik moest je in bescherming nemen… Ik heb een afspraak gemaakt met de dierenarts.

Mijn vaste dierenarts (Jantien) was op vakantie, maar het leek allemaal goed te komen, alle details besproken met hem, mede omdat Jantien en ik zo’n twee-eenheid vormen met deze moeilijke momenten. Ook voor mij een extra onzekerheid.

We hebben deze dag nog zo vaak mogelijk genoten, en ergens leek het alsof je je neerlegde bij je lot. En toch genoot je nog. Het uur van het afscheid brak aan. De dierenarts gaf aan zich toch liever aan het vaste protocol te houden. En ik begreep het, ergens had ik ook niet de energie om er een andere draai aan te geven… Ik nam je op schoot en de ellende begon. Je werd zo misselijk, ik voelde dezelfde misselijkheid daardoor lieve Snooty. Had ik maar… Maar dat hielp niet meer. En toch kroop je iedere keer weer dicht tegen me aan, wat was je stoer ventje… Wat had ik gewenst dat het mooier was gegaan Snooty, dat je in alle rust had mogen gaan. Vergeef je me alsjeblieft? Het is moeilijk te verwerken, ik voel na 4 dagen nog steeds je misselijkheid.

Één troost, jouw sterven heeft mijn nieuwe dierenarts ook aan het denken gezet en helpt wellicht dieren in de toekomst voor die laatste belangrijke minuten.

Ik hou me vast aan de gedachte dat je nu voor altijd op schoot kunt zitten bij je geliefde mevrouw S. En vlak voor je begrafenis heb ik ons moment nog één keer gepakt Snooty. Nog één keer op schoot bij mij, voor je laatste lange reis (foto). Deze keer vredig, in alle rust…

Slaap zacht lief ventje, ik mis je. Ik hoop dat jullie nog even zonder je broer kunnen, ik geef hem alles wat ik kan.

Elke dag onderhield ik contact met haar, ze waardeerde het zo, het was het enige wat ik kon doen om haar pijn te verzachten.
Op de nacht dat mev. S overleed gaf Poeky het aan.
Hun rode draad was al die tijd strak gespannen gebleven.
Daarna werd het contact anders.

Ik ben zelf redelijk nuchter, maar deze lieve schatten lieten in alles de ontwikkeling daarin merken.
Vanaf de dag dat mev. S was gestorven kropen ze elke nacht bij elkaar in één mand, hun hele leven lang hadden ze dat nog nooit gedaan.
En dat niet alleen, Poeky accepteerde mij eindelijk als zijn nieuwe mama.
Het mocht.
Sterker nog, ik geloof dat ze voelde dat hun lieve vrouwtje blij was dit te zien. Ze maakte zich zorgen om hem tijdens haar aardse leven, maar niets hielp toentertijd.

Vanaf de dag dat mevr. S stierf mocht ik hem aaien, vastpakken en zelfs optillen.
Onlangs was Poeky erg ziek, hij knokte voor zijn leven en ik knokte mee,
met mevr. S die over mijn schouder mee keek.
Het was zijn tijd nog niet.

Ergens op een wolkje voel ik een glimlach van iemand die trots is op hen en alle tijd heeft alvorens ze weer herenigd worden.
De weg van het aardse genot is vrij voor Poeky en Snooty.
Én voor mij…

In juni 2019 zijn Poeky en Snooty gekomen.

Hun komst heeft me enorm aangegrepen.
Vaak word ik geconfronteerd met mensenleed, wat schuilt achter de aankomst van een dier, maar deze keer raakte het me weer in elke vezel van mijn lijf.

We werden eerder dit jaar gebeld door asiel Ter Marse. Hun lieve vrouwtje was ziek en zij moest afstand doen van haar poezen.
Na contact met deze bijzondere vrouw kroop haar verdriet in mij.
Ze had ze hun hele leven al bij haar, het waren haar bejaarde kindjes, ze wilde nog zo lang mogelijk van ze genieten, maar zodra het niet meer zou
gaan, mochten ze in de Achtste Hemel komen.
Amper een week later mailde ze al…. Het lukte niet meer.
In juni 2019 kwamen ze aan, een vriendin van haar zou ze brengen.
Ik zag bij aankomst twee vrouwen. Één daarvan was duidelijk de vriendin, de andere vrouw kon ik niet direct plaatsen.

Al snel brak ik, ze was er wél bij, zij was het.
Ik zag een prachtige (jonge) vrouw, vol in het leven, maar gebroken van verdriet, gebroken door die rot ziekte.
Ik heb me snel bij elkaar geraapt, maar na hun vertrek schreeuwde ik het uit.
Wat kan het leven toch oneerlijk zijn….

Poeky en Snooty, ik snap dat jullie in de war zijn. Ik ga er alles aan doen dat jullie je snel thuis voelen en dat jullie via mij de liefde van Mevrouw S. blijven voelen.
Ze had geen keuze lieverds, maar hoop dat dit de beste keuze was voor jullie. 

Mevrouw S., kon ik uw verdriet maar weghalen, maar deze zit te diep geworteld.
Ik hoop dat u vrede gaat voelen bij de gedachte dat we er met zijn drietjes het beste van gaan maken.