Tim en het ontstaan van mijn tehuis

Graag vertel ik jullie eerst een stukje over het ontstaan van mijn Dierentehuis De Achtste Hemel en de basis die mijn overleden vriendje Tim heeft gelegd voor alle diertjes in mijn tehuis.

In 2003 kwamen we wonen in het mooie Friesland, op een boerderij met veel ruimte. Dit gaf me mogelijkheden om meer kansloze diertjes een goed thuis te geven.

Vanaf 2011 zou het tehuis mijn volledige tijd en aandacht kunnen gaan krijgen en kwamen de eerste echte tehuisdiertjes, waaronder de 14 jarige labradors: broer en zus Tim en Syl.
Beide waren al erg oud, vooral voor hun ras. Beide leden aan artrose en Syl had ook nog eens een groot gezwel dat eventueel kwaadaardig kon zijn.

De lieverds hadden allebei, na het overlijden van hun baasje, ruim een half jaar op internet gestaan en helemaal niemand toonde enige interesse.
Een perfect stel dus om nog een laatste thuis te geven. Iedereen ging ervan uit dat ze nog paar weken of misschien maanden konden genieten hier.
Voor Syl duurde het genieten een jaar en voor Tim bijna twee jaar.
Vanaf dag 1 was er ook zo’n genot voor mij! Wat een heerlijk stel, dol op elkaar en op mij, vooral broertje Tim.
Zijn zusje stond op eerste plaats voor Tim, maar vlak daarna kwam ik.
Toen Syl stierf veranderde er direct iets in de relatie tussen Tim en mij.
Hij koos mij vrijwel direct als zijn nieuwe zus en er ontstond een onbeschrijflijk mooie band tussen ons.
Liefde zoals liefde bedoeld is: onvoorwaardelijk, oprecht en puur.
Hij werd mijn grote liefde en ik de zijne.
Waar Tim was, was ik en andersom. Het was voor ons de normaalste zaak van de wereld dat het zo ging. Samen genoten we.

Tim was dol op water en zwemmen. Elke dag in de zomer ging ik naar zijn favoriete natuurwater met hem. Dit was niet alleen zijn grote passie, maar het was ook heel goed voor zijn artrose. “My love” werd steeds fitter en sterker.
Toen de herfst aanbrak gingen we verder in een binnenzwembad voor honden, waar hij intens genoot.
Begin 2013 werd hij zichtbaar een dagje ouder, maar hij bleef genieten van zijn drukke programma, samen met mij.
Onomkeerbaar kwam het moment van het einde. Maar Tim wilde dit niet zien en er zeker niet aan toegeven.
Alles haalde ik uit de kast om zijn laatste dagen onvergetelijk te laten worden, waardoor hij misschien de rust zou vinden om zich neer te leggen bij zijn lot. Maar tevergeefs. Tim hing te zeer aan het leven, ook al hield zijn lijfje het niet langer vol.

Op een vroege, mooie zomerdag wist ik dat ik de oplossing had.
Nog één keer zou ik met hem naar zijn geliefde natuurwater gaan, waar we door de slechte weersomstandigheden niet meer waren geweest sinds de winter.
Zijn lijf was op. Hij kon al even bijna niet meer lopen. Daarom zou ik hem het water in dragen, hopende dat hij zo rust zou krijgen tussen zijn oortjes.
Ik heb hem in zijn vertrouwde bolderkar naar het water gereden. Vanaf het strandje heb ik hem het water in gedragen. Alles gebeurde als in een roes.
Even was hij verbaasd, maar al snel vertrouwde hij me volkomen en liet zich helemaal gaan in mijn armen.
Het was alsof we samensmolten in het water, twee zielen, één gedachte, één genot…
De tijd stond even stil voor ons. Het water was koud, maar beiden voelden we dat niet.
Er kwam een rust over ons heen. Het voelde goed zo. Tim was er klaar voor. Ik voelde zijn gedachte.
En ik? Ik paste mijn gedachte aan. Het was op dat moment niet belangrijk wat ik wenste. Het ging alleen om Tim en om ons.
Hij werd slap in mijn armen, gaf zich helemaal over en genoot van dat moment. Ons moment.

Later heb ik aan de waterkant nog rustig gezeten met mijn grote “broer”. Weer alleen Tim en ik. De rest bestond even niet voor ons.
We hebben nog samen in het gras gelegen, waar het verdriet naar boven kwam. We hebben samen gehuild en wisten allebei dat het einde in zicht was. Tim legde zich er toen bij neer.

Thuis aangekomen heb ik de dierenarts gebeld en voorbereidingen getroffen. Alles vanaf het kussen op het terras. Dit was één van Tim’s lievelingsplekjes.
Dankzij mijn partner (die de geweldige foto’s heeft gemaakt van onze laatste dag samen), kon ik de laatste uurtjes alleen met Tim doorbrengen. Precies zoals wij beiden wensten.
Er was een rust over hem heen gekomen, alsof dit het allerlaatste was dat op zijn “bucket list” stond. We genoten van de resterende tijd, dicht bij elkaar en met zijn lieve hoofd in mijn schoot.

Tim heeft voor altijd een heel speciale plek in mijn hart.
Zijn zeldzame onvoorwaardelijke liefde voor mij, zijn wijsheid, zijn kijk op het leven, zijn rust en zijn sterke persoonlijkheid.
Hij heeft mij zoveel geleerd: mijn hart te volgen, hulp te blijven bieden aan de kansloze diertjes en ze alles te geven wat ze wensen.
En tot slot, te vertrouwen op hem en mezelf. Voor altijd voel ik zijn kracht in mij, die me helpt met de moeilijke momenten en niet op te geven, maar juist door te gaan.
Ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor.

Tim was Tim…